918 words Powered by word counter

Van jongs af aan voelde ik me ‘anders’. Het leven leek voor mij altijd ingewikkelder dan voor anderen. Ik was een stil, verlegen en gevoelig kind en vaak ziek. Ik kreeg overal buikpijn van en vond het leven vaak beangstigend. En dan waren er nog de pesterijen. Zowel op de (christelijke) basisschool als op de middelbare school was ik vaak het mikpunt. Ik kon geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten. Later, op de middelbare school, kreeg ik een verlammende faalangst die me in alles wat ik deed tegenhield. Het werd alleen maar erger door het pesten. Ik kreeg heftige paniekaanvallen en voelde overal gevaar. Op mijn zeventiende kreeg ik de diagnose ‘gegeneraliseerde angststoornis’.

Tegelijkertijd gebeurde er veel in mijn leven: mijn ouders gingen scheiden. Dat leverde me enorm veel stress op en bracht me tot het punt dat ik soms niet meer wilde leven. Ik dronk heel veel alcohol om het leven te ‘overleven’. Ik voelde me meer een van de jongens en twijfelde sterk aan mijn identiteit als meisje. Toch bleef het gevoel knagen dat er iets anders aan de hand was.

Op mijn 23e werd bij mij de ziekte van Crohn vastgesteld. Ik heb jarenlang contact gehad met psychologen en psychiaters, omdat ik steeds weer vastliep in het leven. Long story short: ik ging maar door, maar ik voelde me nergens écht op mijn plek. Ik was op zoek naar iets wat ik maar niet kon vinden, namelijk: “Wie ben ik nu eigenlijk en waar hoor ik thuis?”

Ik ben thuis

Jeroen kwam ik tegen op een datingsite, en hij werd mijn beste vriend (en later mijn man). Hij was christen, maar na mijn basisschooltijd was ik dat niet meer. Sterker nog, ik had een afkeer van geloof. Op een gegeven moment zei hij dat ik een keuze moest maken voor het geloof.

Diezelfde avond maakte ik iets ontzettend engs mee: een “out of body experience” waarin ik iets duisters ervoer. Ik kon het niet verklaren en het was geen nachtmerrie, die had ik wel vaker gehad. Hij zei dat ik hem een volgende keer meteen moest wekken, zodat we samen konden bidden.

Ik was er zo van geschrokken dat ik even niets meer wilde horen over God en alles wat daarmee te maken had. Maar het gebeurde nóg een keer. Ik was zo ontzettend bang dat ik Jeroen wekte, en we baden samen. Op dat moment voelde ik een liefde en een gevoel van ‘thuiskomen’ die ik nog nooit eerder had ervaren. Ineens wist ik: de Bijbel is waar, en God bestaat! Dit kwam absoluut niet uit mezelf, kan ik je vertellen. Het was een groot wonder, en ineens ‘kwam ik uit de kerk’ voor mijn familie.

Dit hele verhaal kun je ook terugvinden in mijn getuigenis, die online staat: Mijn getuigenis. Mijn hart was veranderd! Het leek alsof alles op zijn plek viel: we gingen trouwen, vonden een kerk en kochten ons eerste huisje.

Psalm 126: Wie met tranen zaaien, zullen met gejuich maaien.

Na de geboorte van onze twee zonen en het verlies van twee zwangerschappen raakte ik in en uit depressieve episodes. Dit was heel heftig. Ik heb ook meegedaan aan een fotoshoot over miskramen: Gezichten van rouw – Susanne en een podcast: Podcast over rouw.

Door mijn verhaal te delen, merkte ik dat het anderen ook uitnodigt om hun verhaal te vertellen. Het is erg krachtig om over de moeilijke dingen te blijven praten. Door te rouwen leer je diepgang te ontwikkelen. Iets in je breekt, maar tegelijkertijd bouwt er ook iets op. Je leert compassie te hebben voor het verdriet van anderen. Dat is wat God ook in mij heeft veranderd.

Mijn geloof heeft mij door moeilijke tijden heen geloodst. En ik weet dat mijn kinderen veilig zijn bij Hem, op de mooiste plaats die er maar bestaat: dicht bij Jezus.

In 2024 kreeg ik de diagnose autismespectrumstoornis (ASS). Dat zorgde voor meer zelfacceptatie en duidelijkheid voor mijn omgeving en mijn gezin. Het is nog steeds moeilijk om een goede moeder te zijn, maar ik doe mijn best en God doet de rest.

Door mijn moeite heen hoop ik ook troost, erkenning en herkenning te geven aan wat ik noem het ‘auderschap’: ouderschap mét autisme. Momenteel schrijf ik daar een boek over, en dat vind ik best spannend want ben ik daar wel goed genoeg voor?. Maar een troostende quote die ik erg mooi vind, is:

God roept niet de bekwame, maar bekwaamt de geroepene

Het is uiteindelijk allemaal Zijn werk, waarin wij mogen wandelen en dat wij mogen uitvoeren. Ik leer steeds meer op Hem te vertrouwen in plaats van op mijn eigen kunnen, maar dat zal een levenslange oefening zijn.

Ik hoop dat het lezen van deze beknopte opsomming van mijn leven je heeft bemoedigd!

Gods zegen!

Liefs,
Susanne (@auderboek op Instagram)

Bericht van Wandelend met God:
Meer over Susanne te weten komen? Je kan haar volgen op Instagram (klikje op haar Insta naam hierboven) en meer lezen via haar Linktree.
Ook jouw ervaring delen? Je kan deze insturen via Jouw ervaring insturen.

Wil je reageren op het verhaal van Susanne? Kom dan af en toe terug op deze pagina om de reacties te lezen en beantwoorden. Je krijgt hier niet automatisch bericht van. Ook kan het zijn dat je reactie niet meteen geplaatst wordt, wanneer dit zo is dan is hij in de filter terecht gekomen en moet ik deze handmatig goedkeuren. Meerdere berichten achter elkaar plaatsen resulteert in dat WordPress je reacties als spam ziet en in de spamfolder zet.