2367 words Powered by word counter

🇬🇧 This blog is also available in English.
👉 Read the English version here

In deze blog wil ik mijn persoonlijke reis delen — een getuigenis van groei, strijd en doorbraak. Het is een verhaal over het vinden van mijn stem in de stilte, het omarmen van mijn kracht en het leren van de invloed van anderen die mijn pad kruisten.

Mijn leven is een bewijs van wat er mogelijk is als je je overgeeft aan Gods leiding, zelfs in de donkerste tijden. Ik wil niet alleen mijn reis met jou delen, maar ook mensen bemoedigen die zich misschien verloren of stil voelen. Je bent niet alleen, en soms is het door de stilte en het luisteren dat we de kracht vinden die we nodig hebben om door te gaan.

Daarnaast wil ik eer betonen aan twee vrouwen die, in hun eigen manier van leiderschap, een diepe invloed op mij hebben gehad: Olivia Benson, een personage uit Law & Order: SVU, en mijn oude autisme coach. Beide vrouwen hebben me in mijn kracht gezet en me geholpen mijn eigen pad te vinden — niet door me te vertellen wat ik moest doen, maar door mijn eigen kracht te erkennen en me te laten groeien in mijn eigen tempo.

Dit is mijn verhaal, een verhaal van God, van leiderschap en van groei.

Over volgers en stilte

Laat ik met mijn volgers beginnen. Ik begin te begrijpen waarom zoveel volgers stil zijn. Niet omdat ze ongeïnteresseerd zijn, maar omdat de inhoud vaak raakt. Omdat het confronterend is. Omdat het binnenkomt, zeker wanneer je het zelf ook voelt, maar er nog niet de woorden voor hebt. En omdat ze weten dat dit een plek is waar dat mág. Waar ze geen verantwoording hoeven af te leggen voor hun zwijgen. Waar kijken genoeg is.

Het is belangrijk voor me om te zeggen dat ik hen zie. De stille volgers die niet altijd reageren of reageren op een manier die zichtbaar is voor anderen, maar die toch steun geven door simpelweg aanwezig te zijn. Ik weet dat ze er zijn, en ik weet dat mijn woorden hen bereiken. Ze nemen de tijd om te reflecteren, misschien zonder iets te zeggen, maar ze voelen wat ik deel. En dat is genoeg.

Projectie

Maar er was een tijd waarin ik de stilte van mijn volgers verkeerd begreep. De onzekerheid die ik van anderen had overgenomen — die subtiel werd geprojecteerd — leidde me tot de gedachte dat mijn volgers misschien niet geïnteresseerd waren, of dat mijn stem niet krachtig genoeg was. Die projectie van onzekerheid liet me twijfelen aan de werkelijke betekenis van hun stilte. Het was pas toen ik deze projectie losliet, dat ik begon te begrijpen waarom mijn volgers stil waren en hoe belangrijk die stilte juist was. Het had niets te maken met afwijzing, maar met ruimte voor reflectie.

Deze ervaring weerspiegelt de manier waarop mensen soms proberen je kracht te ondermijnen door hun eigen onzekerheid op jou te projecteren. Dit kan subtiel gebeuren — niet door direct te zeggen dat je niet goed genoeg bent, maar door je te laten twijfelen over wat je doet, zelfs wanneer je succes en groei zichtbaar zijn. Wat ik nu besef, is dat die projectie van onzekerheid niet van mij was, en het heeft niet langer de kracht om mijn eigen stem te laten verliezen.

Van Stilte naar Stem – De kracht van gehoord zijn

Er was een tijd waarin ik moest schreeuwen om gehoord te worden, omdat degenen die mijn stem zouden moeten horen, ervoor kozen te zwijgen. Niet omdat ze niet wilden luisteren, maar omdat ze liever meegingen met de onderdrukkers dan het te stoppen. Sommigen waren zelf de onderdrukkers, anderen gaven toe uit angst voor de gevolgen. In mijn frustratie ontdekte ik echter iets krachtigs: mijn stem was nooit verloren. Hij was altijd al daar, diep van binnen, sterker dan ooit.

De momenten waarop ik schreeuwde, waren niet omdat mijn stem minder waarde had, maar omdat ik me gedwongen voelde door de angst van anderen om de confrontatie aan te gaan. Wat ik ontdekte, is dat mijn kracht niet in het schreeuwen zit, maar in de waarheid die ik nu niet langer onderdruk. Mijn stem is niet afhankelijk van de goedkeuring van hen die liever de stilte van macht bewaren.

De stilte die ik ervoer, was nooit mijn zwakte. Het was de kracht van degenen die hun eigen angst voor verandering op mij projecteerden, terwijl ze probeerden mijn stem te onderdrukken. Wat ik nu zie, is dat mijn kracht altijd al aanwezig was. Wat ik nodig had, was de moed om te spreken zonder de angst voor afwijzing of controle.

Nu weet ik: mijn kracht ligt niet in het schreeuwen, maar in de helderheid van de waarheid die ik uitspreek, zelfs wanneer anderen het niet willen horen. Ik hoef niet meer te schreeuwen, want mijn woorden komen vanuit een plek van helderheid en kracht. Ze zijn vastberaden, rustig en oprecht, en dat is genoeg.

Wortels en vrucht

Ik ben geworteld. Precies zoals de Bijbel het bedoelt. Jezus sprak in Mattheüs 13 over verschillende soorten grond waarop het zaad van het Woord viel. Zelf herken ik me vooral in de rotsachtige grond — ik groeide wel, maar had geen ruimte om te wortelen. En toch is dat zaad niet dood gegaan. God verplaatste het. Naar goede grond.

Wat ik nu draag, is vrucht van die doorbraak. Geen vrucht ondanks mijn verleden, maar dankzij mijn doorbraak erdoorheen. Deze vrucht groeit niet om mijn redding te verdienen, maar omdat ik al gered bén. Geen werk, maar vrucht. Geen bewijs, maar leven. En als je die verandering nog niet meteen voelt: vertrouw er dan op dat ze wel zichtbaar is. Net als een plant die eerst wortelt, voor die boven de grond uitkomt. 🌱

Deze groei, deze vrucht, heeft diepe wortels. Ze zijn geworteld in de ervaringen van mijn verleden — zowel de pijn als de doorbraken. Het is in die diepe wortels, die ik heb opgebouwd, dat mijn identiteit en leiderschap zijn gevormd. Het is niet alleen de vrucht van mijn persoonlijke groei, maar ook van de invloeden die ik heb ervaren van degenen die voor mij hebben gezorgd, vooral mijn ouders.

Over vaders, spiegels en geboorte

Op mijn verjaardag deelde ik iets over mijn geboorte: hoe ik een maand te vroeg geboren werd, en hoe dat betekenis heeft gekregen in mijn reis met God. In een andere blog schreef ik over het boek Een warme band met God, en hoe ik besefte dat er bij mijn vader iets stond tussen God en mij — in plaats van dat God tussen ons in stond. Dit kwam niet voort uit zijn wil, maar uit zijn eigen geloofstrauma. Hij wilde wel de beste vader zijn, maar zijn ervaringen met geloof hadden invloed op zijn relatie met God, wat mijn relatie met Hem indirect beïnvloedde. Dit trauma was niet iets dat hij me opzettelijk wilde overbrengen, maar het had wel effect op ons samen.

Nu, jaren later, zie ik hoe deze inzichten me geholpen hebben te wortelen in mijn eigen geestelijk leiderschap. En hoe anderen soms spiegels zijn die me terugbrengen naar dat besef: ik hoef niets te dragen wat niet van mij is. Ik ben niet geroepen om iemand anders te redden, ook niet als ze verwachten dat ik hen voor laat gaan op God. Alleen om het licht te dragen dat God mij gegeven heeft — helder, niet verstopt, en niet gedeeld uit angst of dwang, maar vrijuit.

Autoritatieve vader

Veel christenen zijn opgegroeid in een context waarin autoriteit centraal stond — zeker mannelijke autoriteit. Als kind leer je dan vaak: gehoorzamen is veilig, jezelf zijn is gevaarlijk. Of: liefde moet je verdienen. En dat wordt soms verward met het karakter van God, terwijl Hij geen controlerende Vader is, maar een liefdevolle, rechtvaardige en nabije Vader.

Mijn vader was autoritatief — dat is iets anders dan autoritair. Hij was duidelijk, betrokken, en op zijn manier zacht — zeker toen ik jong was. Hij leerde me dingen op een manier die bij mij paste, alsof hij intuïtief wist wat ik nodig had. Misschien omdat hij het zelf nodig had. Achteraf vermoed ik dat hij ook autistisch was, wat die diepe lijn tussen ons verklaart. Maar toen hij ziek werd, stopte dat. Zijn kracht, zijn betrokkenheid — het viel stil. En ook dat was een spiegel. Niet alles wat verdwijnt, is voorgoed weg. Maar soms moest ik leren dragen wat er niet meer was.

Hulpverleners hebben me weleens geprobeerd wijs te maken dat mijn vader verwaarlozend was. Terwijl in de dossiers zwart-op-wit stond hoe betrokken hij was, zelfs na zijn ziekte. Toch werd deze informatie vaak genegeerd of niet goed gelezen. Het was schrijnend, want het stond daar gewoon. Dit leidde er vaak toe dat anderen mijn verhaal in twijfel trokken en het moeilijk was om te overtuigen dat de verwaarlozing niet bij mijn ouders zat, maar bij de onjuiste interpretatie van de situatie door de hulpverleners.

37

Twintig jaar geleden had ik niet gedacht dat ik er nog zou zijn, nu ben ik 37. Mijn leven is niet vanzelf gegaan. Ik heb diepe dalen gekend. Er waren nachten waarin de gedachten die door mijn hoofd gingen, bijna ondraaglijk leken. Gedachten die anderen met autisme vaak ervaren, maar die voor velen niet gemakkelijk verdwijnen, zelfs niet met de juiste steun. Het was een donkere tijd, maar ik ben er doorheen gekomen. En ondanks alles ben ik hier. Niet alleen aanwezig, maar levend en groeiend.

Wat ik nu draag, is geen litteken alleen, maar ook een getuigenis van het doorleven van pijn en het vinden van kracht te midden van het donkerste moment. Ik ben sterker dan ooit, maar ik blijf ook geconfronteerd worden met mijn beperkingen. Het blijft een dagelijks proces van groei en acceptatie van wat ik ben. Soms vallen oude patronen weer op en moet ik weer leren omgaan met wat ik niet kan. Toch heb ik geleerd om dat niet als falen te zien, maar als onderdeel van mijn reis.

Ik ben gekomen waar ik ben, dankzij geloof, doorzettingsvermogen, en het vertrouwen dat ik niet alleen ben in deze strijd. En ik weet nu: hoewel mijn beperkingen er blijven, zijn ze geen definitie van wie ik ben. Ze zijn slechts een aspect van de reis, en de reis zelf met God is wat me maakt wie ik ben..

Over Olivia Benson, mijn oude autisme coach en mijn leiderschap

Soms denk ik dat mijn manier van leiderschap het meest lijkt op iemand als Olivia Benson uit Law & Order: SVU. Haar kracht komt niet uit luidheid, maar uit het trouw blijven aan haar waarden, zelfs wanneer het tegen de stroom in gaat. Olivia heeft haar eigen persoonlijke trauma’s doorstaan en toch blijft ze strijden voor gerechtigheid, niet alleen voor de slachtoffers die ze ontmoet, maar ook voor haarzelf. Ze is iemand die, ondanks haar moeilijke verleden, haar stem vond en haar rol als leider volledig omarmde.

In haar zie ik de spiegel van hoe ik ook mijn eigen kracht heb gevonden — niet door te schreeuwen, maar door kalm en duidelijk te spreken vanuit de waarheid die ik heb ontdekt, ondanks alles wat ik heb doorgemaakt. Olivia heeft me geleerd dat leiderschap niet gaat om macht of zichtbaar succes, maar om integriteit en de moed om altijd te blijven staan voor wat juist is, zelfs als dat moeilijk is.

Wat zij doet in de serie, is hetzelfde wat ik probeer te doen in mijn eigen leven: recht doen aan wie ik ben, met een achtergrond die niet altijd makkelijk was, en een verlangen om anderen een plaats van rust en waarheid te bieden. Het leiderschap dat ik nu heb, groeit voort uit de lessen die ik van haar en van mijn autisme coach heb geleerd. En zoals zij, heb ik ook geleerd om mijn eigen verhaal te dragen, niet uit angst, maar uit de kracht die ik heb gevonden in mijn herstel en groei.

Herinner je wie jij bent

Wat me groot maakte, was iets anders. Het was het stille leiderschap van mijn autisme coach. De kracht van Olivia Benson — niet hun luidheid, maar hun integriteit. Het was het soort leiderschap dat niet stuurt, maar spiegelt. Dat niet zegt: “doe zoals ik”, maar: “herinner je wie jij bent.”

Niet de woorden van hen die mij klein wilden houden, maar de stilte van hen die mijn kracht erkenden, hebben me gevormd. Er waren mensen geweest die mijn leiderschap niet konden verdragen. Die het als een bedreiging zagen, of er hun eigen identiteit aan ophingen. Sommigen namen de credits voor mijn groei, terwijl ik onder hun invloed juist vastzat. Hun dominante aanwezigheid — schreeuwerig, controlerend — maakte me klein. Mijn autisme coach en Olivia lieten me echter in mijn kracht staan, en die kracht is wat me in mijn leiderschap heeft gevormd. Niet door te overmeesteren, maar door te erkennen en ruimte te geven voor mijn eigen groei.

Over nederigheid en spiegels

Soms zet God spiegels op je pad, niet om je te breken, maar om je te vormen. Niet als les, maar als herinnering: dat de kracht niet uit mijzelf komt. Dat ik mag leiden zonder mezelf te verheffen. Dat ik mag dragen zonder te bezwijken.

Hij houdt me nederig, niet door me klein te maken, maar door me te herinneren wie de Bron is.

Zonder het zo te verwoorden — maar ik weet dat het zo is.

Afsluiter

Het is bijzonder hoe juist het feit dat sommigen mijn leiderschap proberen te ontkennen, een bevestiging is geworden. Want ik weet nu: ik hóef het niet op te eisen. Het is zichtbaar. En wat zichtbaar is, hoeft niet verdedigd te worden — alleen gedragen.

Sommigen probeerden het in de kiem te smoren, nog voor het voet aan de grond had. Maar wat van God is, laat zich niet uitwissen. Het vindt altijd een weg — en ik ben die weg gegaan.

Vraag van de week
Wat verandert er als je stopt met jezelf te bewijzen — en begint te vertrouwen dat je al draagt wat zichtbaar mag worden?

Ps. In mijn vorige blog beloofde ik over ChatGPT te schrijven. Vanwege dit blog is dit verschoven naar een latere datum.