2148 words Powered by word counter

Toen mijn autismecoach een andere baan aangeboden kreeg en deze aannam, besloten we te stoppen met de begeleiding. We waren al aan het toewerken naar afbouwen en ik had genoeg geleerd om daar zelf verder mee aan de slag te gaan. Ik vond het zonde van mijn tijd om na 3 jaar, de eerste periode opnieuw te moeten beginnen en had de energie niet om de (letterlijk) nieuwe coach te moeten coachen. Het klinkt oneerbiedig, maar het kan botsen wanneer jezelf verder bent dan de coach. Ik las een keer, en ik weet niet meer waar, dat een leerling niet verder kan groeien dan zijn leraar. Dus om te groeien heb je altijd mensen nodig die verder zijn dan jezelf. Zo’n coach komt dan beter tot diens recht bij iemand die zelf ook net begint, of bij iemand die langdurig(er) begeleiding nodig heeft. Zou ik God als coach kunnen zien?

Met alles wat ik geleerd had, dacht ik dat ik mezelf wel verder kon coachen en tot zekere hoogte is dat ook zo (inmiddels brengt God mij wel opnieuw in contact met de juiste mensen in mijn dagelijksleven). Ik ben niet waar ik nu ben, door het afgelopen jaar niets te doen. Ik had überhaupt niet geweest waar ik nu ben, als ik de jaren voor de coaching niets had gedaan. Wat ik niet voorzien had, en mijn coach waarschijnlijk ook niet, is dat haar manier van coachen heeft bijgedragen aan dat ik nu de Bijbel op een heel andere manier lees.

Het Evangelisch College

Aan het begin van mijn eerste jaar bijbelschool, ik studeer aan het Evangelisch College, had ik moeite met balans vinden. Ik had dit in het jaar dat ik mij voorbereidde op de start wel verwacht en besprak dit ook regelmatig met mijn coach. Ik ontdekte al snel dat ik het moeilijk vond om God om hulp te vragen, voornamelijk omdat ik mij niet kon voorstellen hoe Hij mij hier mee kon helpen. Ineens miste ik mijn coach weer heel erg en wilde ik dat zij er nog was.

Oude angst

Ik was opnieuw bang weer te snel te gaan, zoals op het MBO tussen 2014 en 2017 en volledig te crashen na het behalen van mijn diploma’s. Het was niet de bedoeling dat al het werk met mijn coach de afgelopen 3 jaar teniet werd gedaan doordat ik mezelf weer onbewust voorbij zou lopen omdat er een groot discrepantie zit tussen mijn kunnen en aankunnen. Ik heb een disharmonisch profiel met grote verschillen, waarbij mijn verwerkingssnelheid een extra kwetsbaarheid vormt. Ook omdat dit niet altijd zichtbaar is. Dit is ook mede de reden dat ik al jong geen arbeidsvermogen heb.

Meer informatie

Pas rond de start van mijn eerste jaar kreeg ik meer informatie over het verloop van de studie en de tentamens, hiervoor kon ik mij alleen voorbereiden met de informatie die ik tot dan toe had. Ik wist bijvoorbeeld wel al, dat ik mijn hele studie zelf vorm kon geven, tijdens en na de 4-jarige Bijbelcursus die ik op dit moment volg.

God weet wat ik nodig heb

Al snel bleek dat God mij ook hier mee helpt, zonder dat ik daar om vroeg. Hij weet immers precies wat ik nodig heb en zag dat ik vastliep op Zijn hulp te vragen. Boven alle verwachting in bleek de manier van opleiden volledig aan te sluiten bij mijn autisme en disharmonisch profiel. Dit wist God in 2020 al toen ik in aanraking kwam met het Evangelisch College. Toen het nog op alle gebieden onmogelijk leek dat ik hier kon studeren of dat ik überhaupt weer kon studeren. In 2022 leerde ik dat zelfs dagbesteding niet passend is doordat ik tussen wal en schip val. Daar zit je dan, na een jarenlange zoektocht tot iets passends. Intelligent genoeg en cognitief te beperkt er wat mee te kunnen doen. Zo leek het.

Meer rust en balans

Maar God zou God niet zijn, als Hij het onmogelijke niet mogelijk kon maken. Inmiddels studeer en doe ik mijn huishouden halverwege de nacht. Behalve wassen en stofzuigen, dat wil ik mijn buren niet aan doen. Ik ervaar dan de meeste rust en de minste prikkels, verklaart ook waarom ik zo’n vroege vogel ben. Ik leerde dat een planning maken niet werkt wanneer mijn vermoeidheid onvoorspelbaar blijft. Terwijl ik inmiddels het meeste van mijn tijd in groen verblijf (overprikkeling thermometer/signaleringsplan).

En ik leer vooral te doen wat lukt, in plaats van wat ik op dat moment wil of wat ik ‘moet’ volgens mijn planning. Dit deed ik ook toen ik nog veel gebruik maakte van mijn signaleringsplan en gebruikte ik die naast mijn planning. Vaak moest ik gaan voor mijn signaleringsplan omdat ik werkte aan mijn stress- en emotieregulatie. Inmiddels is mijn structuur wat losser en heb ik hierin ook leren omgaan met de onvoorspelbaarheid van mijn vermoeidheid, binnen de voorspelbaarheid. Nu is dat beter in balans.

Levensveranderend

Hoe coacht God mij dan nog verder? Tijdens de lessen verdiep je je niet alleen in God en in de Bijbel. Je verdiept je ook in jezelf en leert jezelf op een heel andere manier kennen. In dat opzicht kan ik nu na het eerste jaar wel stellen dat het Evangelisch College hun eigen woorden waar maakt: het is levensveranderend. Alle coaching in de wereld had dat niet voor elkaar gekregen. Sorry, coach. Nee, grapje natuurlijk. Dat is haar bedoeling nooit geweest. Al ben ik er inmiddels van overtuigd dat ze, afzonderlijk met nog iemand die heel ander werk deed, door God gezonden was om mij verder op weg te helpen en een begin te leggen: Jeremia 3:15 NBV21.

1&2 Samuel en Lukas

Mijn eerste jaar begon met 1&2 Samuel en Lukas. Dit is het tweede jaar in een cyclus van vier jaar, het eerste jaar van de cyclus wordt hierdoor mijn vierde jaar. Het werd al snel duidelijk waarom ik pas dit studiejaar klaar was om te beginnen. Twee maanden lang werd ik dit keer door Lukas teruggeslingerd naar het begin van het samenwerken met mijn coach. Even begon ik te denken dat al het werk met mijn coach tevergeefs was en binnen twee maanden inderdaad al teniet was gedaan. Tegelijkertijd veranderde er van alles.

Uitgedaagd

Wacht. Dit herkende ik juist van het begin met mijn coach. Ik werd langzaam uitgedaagd tegen haar in te gaan en ze haalde trucjes uit met mijn brein. Die ik aan het begin probeerde te vangen vanwege de voorspelbaarheid die ik nodig heb. Ik leerde al snel dat dit onmogelijk was en uiteindelijk was ik gedwongen om de nood aan voorspelbaarheid tot op zekere hoogte los te laten. In plaats daarvan leerde ik leven met de onvoorspelbaarheid binnen de voorspelbaarheid. Ik vertrouwde haar immers en wist dat dit wekelijks 1 à 2 keer op het menu stond. Een zegen voor de groei in mijn flexibiliteit en het verminderen van de onrust.

Lukas

Lukas doet iets vergelijkbaars. Ik had Lukas al vaker gelezen, alleen niet op deze manier. De dagelijkse lessen en de opbouw waarmee hij schrijft en de uiteindelijke provocaties zorgden er dit keer voor dat er diepe overtuigingen boven kwamen, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik wilde blijven lezen. Lukas wrijft het erin. Ik had dezelfde vastberadenheid als bij mijn coach en moest even met een hoop humor door de zure appel heen bijten. Ik besloot een andere volgorde qua lessen te volgen, zodat ik aan één stuk, dagelijks, door Lukas heen kon. De online lessen staan eerder open, waardoor er twee maanden open stonden toen ik in september begon. Verder is er een gepast tempo waarin de klassikale lessen gevolgd worden, waarbij de volgende maanden op slot zitten. Dit wist ik nog niet voordat ik begon.

Touwtrekken

Ik ervaarde hetzelfde getouwtrek in mijn brein als bij mijn coach. Waar ik niet opnieuw wilde beginnen met een nieuwe coach, was God opnieuw met mij begonnen. Dit keer moest ik niet tegen mijn coach in gaan, om bij mezelf te komen. Ik moest tegen mijn eigen overtuigingen in gaan, om bij God te komen. Opnieuw probeerde ik het te vangen, God haalt met mij dezelfde trucjes uit als mijn coach. Dit deed Hij al toen ik kind was, alleen begreep ik dat toen en tot aan de laatste maanden van het studiejaar niet. Later noemde ik het intuïtie, alleen door mijn autisme kon ik er niet veel mee. Door het samenwerken met mijn coach, herkende ik het nu en begon ik het te begrijpen.

En nu?

Inmiddels ben ik een studiejaar verder en heb ik een goede samenwerking met God. Hij houdt op gepaste afstand mijn hand vast en geeft mij speelruimte om te ervaren en te ontdekken. Wanneer ik niet doorheb dat ik weer wat vastloop, kijkt Hij het even aan. Om mij vervolgens op verschillende manieren duidelijk te maken dat ik vastloop en we vervolgens samen kijken wat ik moet veranderen om weer balans te krijgen. Hij spiegelt me door de Bijbel heen en via sociale situaties. En wanneer Hij weer iets raakt of gelijk heeft (God heeft altijd gelijk, mijn coach had dat niet). Dan kunnen we daar op onze manier over praten nadat ik kan toegeven dat het zo is. Even niet van heel dichtbij, en met God kan ik niet videobellen, maar tijdens een wandeling.

De kerk

Ik heb mij weer ingeschreven bij de kerk en voel mij sneller dan verwacht thuis binnen deze wijkgemeente. Het warme welkom, de warme reacties op mijn introductie en openheid over mijn prikkelgevoeligheid en het gebrek aan overzicht in grote groepen. De tijd die ik nodig heb. Dat dit de reden is dat ik wat afstandelijk of verlegen kan lijken. Me minder in kan zetten dan ik zou willen, maar dat ik voor iedereen open sta. Was meer dan ik kon wensen. Tegenwoordig kan ik gezichten lezen (al kan het door mijn verwerkingssnelheid zijn dat ik deze pas veel later zie), wat ik eerst dus niet kon, en het is fijn om te kunnen zien dat er mensen zijn die zonder woorden blij zijn om me weer te zien, wanneer ik even niet bij dienst aanwezig kon zijn. Niet iedereen weet van mijn autisme, dat moet met de tijd groeien.

Openheid

De openheid zorgt wel voor mooie gesprekken. Kort, net voor de dienst. Na de dienst ben ik niet meer goed aanspreekbaar en heb ik het laatste beetje nodig om thuis te komen. Een ogenschijnlijk toevallig kort gesprek bij het afscheid met de dominee en de ouderling van dienst verloopt dan ook zo goed als het gaat. Ik weet dit op tijd te stoppen, waarbij dit niet altijd even sociaal wenselijk gaat. Ik heb op dat moment het vermogen niet om daar op te letten. En soms komt er hakkelend een opmerking over de dienst of een mededeling uit. En dat is helemaal prima.

De kracht van Jezus

Af en toe krijg ik complimenten over de kracht die ik uitstraal. Ik vind het moeilijk deze te aanvaarden en schuif ze, na een dankjewel, snel weg door te benoemen dat dit een aantal jaar geleden anders was. Zonder daar verder over in detail te treden. Het is niet dat ik het zo niet ervaar of dat ik de complimenten niet waard vind. Het komt omdat ik weet dat ik dit niet in mijn eentje doe en het niet mijn kracht is die ik uitstraal. Ik moet mij inhouden te zeggen: “Dankje! Het is Jezus!” Filippenzen 4:13 NBV21. Omdat ik mij inmiddels zover kan verplaatsen dat ik weet dat ik daar iemand onbedoeld mee kan kwetsen, wanneer deze een heel andere geloofsbeleving blijkt te hebben.

Mijn coach deed het ook niet in haar eentje, we werkten met zijn drieën. Terugkijkend kan ik Christus door haar werk heen zien en vraag ik mij af of ze dat zelf ook ziet, of dat ze in ieder geval hoopt dat dit te zien is door de ander Mattheüs 5:14-16 NBV21.

Terugkijken

Nu, 13 maanden verder, kijk ik terug. Waar ik het een jaar geleden moeilijk vond om afscheid te nemen van mijn coach, hoewel ik er klaar voor was zonder haar verder te gaan voelde dit niet zo, zou ik nu niet meer willen dat ik haar 1 à 2 keer per week zie. Ik zou willen zeggen dat het mij spijt, maar dat doet het niet ;). En dat wil ze ook niet, want ik ben nu waar ze me wilde hebben.

Een nieuwe coach

Ik heb een nieuwe Coach (die er eigenlijk altijd al was) en ik hoop dat ze weet dat ik de nalatenschap van haar (ons) werk altijd mee zal blijven dragen en dat ze samen met God bergen verzet. Want ik vond het af en toe moeilijk te geloven dat sommige dingen makkelijker gingen worden, wanneer ze dat uitlegde Markus 11:22-11:24.

 

Vraag van de week
God als coach, zou jij Hem zo kunnen zien? Waarom wel of waarom niet?