2251 words Powered by word counter

Geen zorgen, ik zal er niet minder door gaan bloggen. De balans was een beetje zoek geraakt, door dat de medicatie zo goed hun werk doen. Het nieuwe jaar starten met te weinig energie is niet het meest ideaale, wanneer je balans hebt gevonden. Het is sowieso niet ideaal, maar wanneer je geneigd bent zwart-wit te denken kan het lijken alsof je helemaal nooit vooruitgang hebt geboekt. Met autisme is het vaak lastig om het groeiproces te zien en te volgen. Het hele grijze gebied ‘bestaat niet’ en het is of de start, of de finish. Zelf kan ik hierdoor tijdens het proces, de vooruitgang (of de achteruitgang) niet zien.

Bij gebrek aan zicht op vooruitgang kan dit een gevoel van falen geven, terwijl het juist hartstikke goed gaat. Bij een gebrek aan zicht op achteruitgang, kan dit er voor zorgen dat ik het pas zie wanneer het te laat is. Waardoor ik onderuit ga en moet herstellen. Dit kan ook weer een gevoel van falen geven, omdat alles wat goed ging ‘vergeten’ wordt. Op dat moment kan ik daar niet bij en vroeger kon ik daar aardig lang in blijven hangen. Hoewel ik geen opgever ben, heb ik wel een lange periode gekend van een continue gevoel van falen. Alsof wat ik ook deed niets uitmaakt, maar het toch blijven proberen.

Door het zwart-wit denken, kan er dan ook direct de angst zijn dat ik weer in een burn-out zit, of weer chronisch overprikkeld ben (chronische overprikkeling hoeft niet direct een burn-out te zijn, maar kan het wel worden). En dat terwijl het zoveel beter gaat, joe. Afijn, ik zag dus niet dat ik wat stapjes te veel deed nu ik meer energie heb met mijn medicatie.

Wat betekent dit voor mij? Dat ik mijn planning wat aan moet passen. Voor de kerstvakantie schreef ik al over plannen voor 2025. Enkele dingen minder vaak inplannen en weer wat meer rustmomenten inplannen, in plaats van één lange. Dat is wat ik (weer) nodig heb Het scheelt dat ik niet bijzonder veel verschillende dingen doe. In die zin zijn mijn weken vrij rigide ingepland en doe ik veel hetzelfde. Dat heb ik nodig, maar ook heb ik nodig dat er wat speling in zit zodat ik niet compleet vastloop wanneer ik overprikkeld raak of wanneer ik te vermoeid ben.

Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar van te veel remslaap (en ook van een onrustige remslaap) kan je behoorlijk moe wakker worden. Wanneer ik te veel in één keer verwerk, raak ik ook tijdens mijn slaap overbelast. Of ik slaap juist hartstikke slecht in en kom niet verder dan de lichte slaap. Het gevolg is dat ik moe en overprikkeld wakker word met een brein dat meteen Max Verstappen in haalt en tegelijkertijd niets verwerkt omdat het te snel gaat. Dat is een beetje zoals van de omgeving willen genieten, terwijl je meedoet aan een formule 1 race. Hier heeft overigens niet iedereen last van. Ik hoor ook weleens van andere mensen met autisme, dat ze juist veel slapen om het te veel aan prikkels te kunnen verwerken.

Mijn weekplanning herzien

Oke, even recupereren. Afgelopen dinsdag merkte ik al dat ik aan het crashen was en kon ik een pitstop maken. Even op mijn spijkermatje en onder de verzwaringsdeken. Uiteindelijk heb ik daar een uur gelegen, terwijl ik dacht een halfuurtje nodig te hebben. Hieraan kan ik nu wel zien hoever ik inmiddels ben gekomen. Eerder kostte het mij maanden, weken en dagen om te voelen dat ik te veel had gedaan. Dat ik niet voldoende rust. Dat ik mijn signaleringsplan voor overprikkeling niet volgde omdat ik niet voelde dat ik dit moest doen. De periode van begeleiding bestond vooral uit op mijn signaleringsplan letten en deze volgen, mijn weekplanning moest hierbij vaak genegeerd worden. Inmiddels kan ik zonder mijn signaleringsplan er bij te halen vaak voelen wanneer iets te veel wordt en even rusten.

Even iets doen wat ook op mijn signaleringsplan staat en daarna weer verder of oppakken wat er in die tijd is blijven liggen. Even een dag rustiger aandoen en bepaalde taken overslaan of op een ander moment in de week doen. Zover was ik inmiddels al gekomen. Alleen door de medicatie was dat eventjes afwezig, door dat het goed leek te gaan.

Het scheelt dat mijn horloge mijn stressniveau en hartslag bijhoudt. Soms twijfel ik en als ik dan op mijn horloge kijk, zie ik dat ik inderdaad al te veel prikkels heb binnengekregen en even moet liggen. Hoewel een smartwatch niet je hele gezondheid kan bepalen en 100% accuraat kan meten, merk ik dat het erg dicht in de buurt ligt. Ik merk dat ook ’s ochtends met wakker worden, want mijn slaap houdt het ook bij. Het is een van de redenen dat ik hem in 2023 aangeschaft heb, om hierbij te ondersteunen.

Meer energie =/= meer aankunnen

Nu voelde ik het al de tweede dag na de kerstvakantie. Ik had al twee weken rustiger aangedaan vanwege de drukte van de feestdagen. Van de feestdagen zelf heb ik niet zoveel last, aangezien ik geen heel drukke dingen bezoek of op bezoek heb. Ik vermijd zoveel mogelijk de december drukte en toen ik tweede kerstdag Archeon bezocht, verbaasde het me dat er nog best veel mensen waren die hetzelfde idee hadden. Hoewel het dus drukker was dan verwacht, was het niet extreem voor mij.

Het is een openluchtmuseum en hoewel er twee dingen waren die ik binnen bezocht, vond ik het niet verstikkend. Ik heb er uiteindelijk ook ruim 4 uur rondgelopen, terwijl de meeste dingen die ik bezoek wel na 1,5 tot 2 uur doorlopen zijn. Voor Archeon had ik die 4 uur dus ook wel nodig om alles te zien. De medicatie heeft geholpen dat ik niet halverwege naar huis hoefde omdat ik overprikkeld raakte. Wat ik wel een keer heb gehad bij Kamp Westerbork. Ik heb dan ook meer emotie bij de tweede wereldoorlog dan bij de prehistorie en emoties zijn ook prikkels.

Die twee weken waren ook zo gepland dat ik daarna een paar dagen bij kon komen, want dat heb ik nog steeds nodig. Deze week zou ik weer mijn normale planning oppakken. Waar ik daar in kleine mate weer in moest komen, omdat ik de structuur van de dagen verder hetzelfde hield, werd ik de tweede dag dus eigenlijk al stilgezet. Ik ben dankbaar dat dit de tweede dag al meteen gebeurde, want zo ben je sneller weer op weg. Ik had er ook over een half jaar achter kunnen komen en dan de huisarts moeten uitleggen dat het allemaal niet meer gaat. Die zou meteen een beetje vertrouwen kwijt zijn dat ik echt wel voel of het gaat of niet, ook met medicijnen. Terwijl ik net had laten zien dat ik wel weet wat ik doe en het zelf aanvoel.

Meer energie hebben staat dus niet gelijk aan meer aankunnen. Ik kan net zo weinig aan als hiervoor, ik kan alleen enkele dingen wat langer of met minder onderbrekingen. Dus het meer aankunnen is over de dag te zien vrij minimaal, maar genoeg om me beter de dag door te laten komen. Wel lukken de dingen beter, omdat ik meer concentratie heb en minder tijd en energie kwijt ben aan het reguleren van prikkels. Vergeleken met 3 jaar geleden, gaat het natuurlijk wel veel beter. Zo kan je zien dat het echt met kleine stappen gaat.

Minder school, meer rust

Ik had doordeweeks wat meer Hebreeuws ingepland en dat bleek te veel. Hierdoor lukte het niet goed om de Bijbelstudie te volgen, terwijl dat voor mij toch wel belangrijker is. Ook wil ik er wat meer mee doen tijdens het bloggen, wat al de bedoeling was. Dan is het wel handig dat je het allemaal kan volgen en op tijd kan doen. Ik heb er nu dus weer voor gekozen om Hebreeuws alleen in het weekend te leren en voor de rest pik ik doordeweeks hier en daar wat dingen er van op. Zo deel ik nu ook Hebreeuwse woordjes via Instagram en Facebook. Dit had ik al tijdens de kerstperiode bedacht, ik wist alleen nog niet dat ik Hebreeuwse les beter gewoon voor het weekend kan houden.

Met andere woorden, met bloggen zijn er natuurlijk activiteiten bij gekomen waar ik geen extra tijd voor heb gekregen. Ook niet met medicatie. Minder school betekent meer rust. Hierdoor krijg ik ook geen stress van het bloggen. Het bloggen gaat met medicatie wel beter. Ik kan bijvoorbeeld alleen nog steeds niet in 1 ochtend of middag, of überhaupt in 1 dag een blog schrijven. Trust me, ik heb het uitgeprobeerd. Dit betekent dus dat met alles wat ik doe en met alles wat ik wil of moet doen, er voor iets anders minder tijd en energie is of dat er iets blijft liggen.

Nu kan ik social media natuurlijk volledig links laten liggen en alleen maar bloggen, maar dan heb ik ook minder interactie met mensen die mijn blogs lezen en bereik ik ook minder mensen die het misschien wel fijn vinden om herkenning te vinden. Ik moet alleen opletten dat ik niet te veel ga doen en ook dat ik het goed blijf plannen.

Blog plannen

Tijdens de kerstvakantie ging ik natuurlijk verder nadenken en in gesprek met God over Wandelend met God en enkele dingen hebben jullie daarvan al gezien via Facebook en Instagram. Er komt meer variatie in de blogs. Wat betekent dat ik in een cyclus van 4 weken 4 verschillende blogs zal schrijven. Persoonlijke ervaringen als deze blijf ik natuurlijk delen, maar er komen ook boekenblogs, Bijbelblogs en maandoverzichten. Zo blijft het voor mij haalbaar en is er tegelijkertijd variatie.

Wel zal ik via social media wat actiever zijn met posten en zijn daar ook nieuwe dingen bij gekomen, zoals de Hebreeuwse woorden. Ook komen daar boekfragmenten en week updates (en zo nu en dan een dagje weg) en leesplannen bij. Dan zijn er doordeweeks zo’n 5 verschillende posts, die niet heel veel meer van mij vragen. Behalve ‘het woord van de dag’, die ik volg via de Bijbelapp, zijn die allemaal redelijk vooruit te plannen.

Weer overzicht gekregen

Inmiddels is het vrijdag en heb ik weer overzicht gekregen. Wel moet ik deze week nog even rustig aan doen. Het scheelt dat ik pas in februari weer ga zwemmen, om de januari piek te vermijden. Gisteren kwam ik er achter dat ik voor de kappersafspraken die staan, wel de rest van de dag leeg moet houden en moet rusten. Ik heb maar twee afspraken staan en de eerste was dus gisteren. Ik zat er onverwachts ruim twee uur voor een knipbeurt. Helemaal niet erg en ik weet dat het meer tijd kost dan bij een kapperszaak, maar de student die ik had was net zo langzaam als ik ben en hierdoor duurde het voor mij dus een uur langer dan verwacht. Ook was het drukker dan ik gewend ben (komt vast doordat het januari is) en waren er daardoor meer prikkels.

Nu ik dit weet, heb ik de afspraak voor volgende week met andere ogen bekeken en laat ik de rest van de dag leeg. Ik laat dan namelijk mijn haren verven met de balayage techniek en verven kost sowieso al meer tijd. Ik kende dat niet en wilde eigenlijk gewone highlights laten zetten, omdat ik de natuurlijke highlights die ik in de zomer altijd krijg zo fijn vind. Met een balayage lijkt dat veel natuurlijker dan met de klassieke highlights en ik wil het graag natuurlijk laten lijken en weinig onderhoud er aan hebben.

Maar goed, behalve in de zomer zal de rest van het jaar mijn door de zon gekleurde highlights natuurlijk hartstikke nep zijn. Het kost zo’n €42,50 (bij deze kappersopleiding) en hoeft niet zo vaak gedaan te worden. Win-win voor de studenten en mij. En ze hebben een fijne docent op donderdag, dus ik ga nu het liefst op een donderdag hahaha. Niets mis met de andere twee die ik ook heb ontmoet, alleen deze forceert net als de studenten geen gesprekjes. Precies goed voor mijn autisme.

Doordat ik weer overzicht heb kan ik ook naar de rest van mijn planning kijken. Dit weekend zal dan ook bestaan uit het schuiven van taken en andere activiteiten. De rustmomenten die ik toch nog nodig heb (zij het wel minder lang), staan er alweer in. Ik merk wel dat met de medicatie mijn ritme verschoven is. Nu ben ik ’s avonds langer wakker in plaats van in de ochtend vroeger op. Terwijl ik zeker sinds mijn tienerjaren last had van de avonden door dat ik eind van de middag al helemaal uitgeput was. Ik deed het in de ochtend veel beter omdat er dan nog niet zoveel prikkels zijn.

Ben ik ineens avondmens geworden? Nee, ik blijf een ochtendmens. Alleen zijn de avonden geen hele opgave meer en zijn er nu dingen die ik in die tijd kan doen, die ik ’s ochtends vroeg niet kan doen omdat ik rekening houd met de buren. Ook hoef ik ze hierdoor niet meer per se aan het eind van de ochtend of in de middag te doen. Zo ontstaat er nog meer balans in mijn planning en daar ben ik dankbaar voor. Dan zie je dat de medicatie op kleinere wijze toch enorm helpt en ik stapjes vooruit blijf zetten.

Vraag van de week
Kom jij er op tijd of vroeg genoeg achter dat je planning niet blijkt te werken voor je? Of kan dat (nog steeds) lang(er) duren?