3963 words Powered by word counter

Op Facebook raakte ik in gesprek met een volger over ervaringen die we hebben met God. Daarmee ervaren we beide vergelijkbare problemen met niet-autistische christenen. Ik had nog geen onderwerp voor deze week en toen ik God vroeg mij er eentje te geven, omdat ik echt niet wist waar ik deze week over moest schrijven, las ik een comment op Facebook die een dag eerder geplaatst was. Dat leidde naar het gesprek waarmee ik deze blog begon.

Het enige wat ik daarna deed, was deze volger bedanken voor het delen van haar ervaring die zij naar aanleiding van een Instagram post deelde. En hoewel ik mijn eigen ervaring hierop ook deelde, deelde ik niet dat ik hiervoor God had gevraagd mij een onderwerp te geven voor deze week. Want hoewel er dus nog iemand is die dezelfde (of vergelijkbare) dingen ervaart als ik, vind ik het lastig om deze op het moment zelf te delen. Dat heeft alles te maken met onbegrip van niet-autistische christenen, en misschien zijn er ook autistische christenen die dit helemaal niet ervaren, en de reacties die ik altijd kreeg en nog steeds vaak krijg zou ik erover spreken zijn redelijk negatief.

Mijn ervaringen met God begonnen al vroeg, mijn vroegste herinnering was toen ik 11 jaar was. Daarvoor had ik altijd al een sterke aantrekkingskracht naar Hem toe. Met een vader die niet wilde dat zijn kinderen met het christelijke geloof opgroeiden, door zijn geloofstrauma, ben ik de afgelopen jaren gaan zien hoe bijzonder dit is. Mijn vader geloofde wel in God, had ook ervaringen met Hem, alleen wilde hij ons beschermen voor wat hij zelf heeft meegemaakt. Dit was echter eerder toe te schrijven aan zijn ouders, dan direct aan zijn geloofsopvoeding. 

God is niet zo streng als sommige van ons geloven en mijn vader is een voorbeeld dat God er nog steeds voor je zal zijn. Hij heeft namelijk een aantal keer op het randje van de dood gelegen en werd telkens teruggestuurd, tot dat hij overleed aan een tweede bedrijfsongeval. Hij heeft tot die tijd steeds gezegd dat hij pas sterft wanneer het zijn tijd is om te sterven. Na zijn sterven bleek dit ook zo te zijn, want zijn dood redde mij toen ik 18 was. Al zou ik dit pas bijna net zoveel jaar later begrijpen.

Eerste ervaringen

Het is emotioneel voor me om deze blog te schrijven deze week. Omdat er vanaf mijn 17e veel dingen zijn gebeurd die alleen te verklaren zijn met dat God Zijn hand er in heeft gehad, terwijl ik dat niet door had omdat eerder mijn ervaringen aan mijn autisme werden toegeschreven. Ik vertrouwde het dus niet meer wanneer ik deze ervaringen had. Ik kan ze niet eens allemaal opschrijven, omdat die ervaringen zo persoonlijk zijn dat ik die alleen met God en één iemand anders kan delen die door God gestuurd was. Het afgelopen jaar ben ik gaan zien dat een groot deel van mijn getuigenis niet met woorden te zien is (omdat ik deze niet met woorden kan delen), maar door de kracht die nu door mij heen straalt. Op mijn blog zal je daar dan ook nooit over gaan lezen en deel ik nu alleen de andere ervaringen.

Een opa met kanker

Toen ik 11 was, mocht ik een tijd mijn opa en oma niet zien. Er was tussen mijn 9e en 11e ruzie tussen mijn moeder en haar vader en als kind werd ik daardoor een tijdje bij mijn opa en oma weggehouden. Wat ik moeilijk vond omdat ik daar heel graag was, daar bijna elk weekend logeerde en mijn opa en oma ook deels geholpen hebben in het zorgen voor mij.

In de zomer vakantie vertelde “iets” mij dat ik naar mijn opa en oma toe moest omdat ze dood gingen. Dit voelde zo sterk, dat ik er naar luisterde. Mijn moeder was het er niet mee eens en ik riep dat ik naar ze toe moest, omdat ze dood gaan en ik ze dan niet meer gezien heb. Die middag fietste ik naar mijn opa en oma.

Mijn opa bleek asbestkanker te hebben en hij kreeg hiervoor behandelingen. De eerste dag zag ik hem dan ook niet, want hij was niet thuis. Sindsdien kwam ik als enige weer bij mijn opa en oma, had een hele fijne tijd met ze en negen maanden later overleed mijn opa. Niet veel later ‘verloor’ ik mijn oma aan Alzheimers. Zij overleed uiteindelijk toen ik 18 was (een half jaar na mijn vader). Ik geloof dat God wist hoe belangrijk opa en oma voor mij waren en mij zo nog een tijd met hen door kon laten brengen, in een periode die al moeilijk voor mij was.

Waarom de rest dan niet? De volwassen mensen in mijn leven maakten hun eigen keuzes en ze geloofden me niet. Toen mijn opa negen maanden later overleed en mijn oma Alzheimers kreeg, werd dit afgedaan als louter toeval en/of een verschijnsel van mijn autisme. Dat ik al die dingen “dacht”.

God laat mij wat zien

Echter blijkt God mij vaker iets te laten weten, wat pas later gebeurt. Het verschilt of dit een aantal dagen, aantal weken of aantal maanden later is. Als tiener kon ik hier erg angstig en onzeker van zijn. Omdat ik het niet begreep en vaak ook niet wist wat er precies ging gebeuren en wanneer. Een extra onvoorspelbaarheid waar mijn autisme niet mee kon omgaan. Inmiddels begrijp ik het en maak ik het mezelf voorspelbaar door me te herinneren en te blijven vertellen dat God het van zelf laat zien en ik niet bang hoef te worden.

Gered van verkrachting

Toen ik 15 was, werd ik door een klasgenootje overgehaald om weg te lopen van huis. Omdat ik van de mensen van jeugdhulpverleners leerde dat ik vrienden moest worden met mijn pestkoppen en ik met mijn autisme niet begreep dat dit helemaal niet goed is, liet ik me dus beïnvloeden. Het was op dat moment zacht gezegd niet zo leuk thuis en ik liep weg. Eén dag. In die tijd waren er al mobiele telefoons en ik vroeg mij af of ik de mijne moest meenemen of thuis moest laten, het was immers de bedoeling dat ik niet bereikt kon worden. Ik besloot toch mijn mobiele telefoon mee te nemen.

Zoals dat gaat met manipulatieve mensen, zetten ze je graag voor het blok en vertellen ze hun plannen pas wanneer je in een situatie zit waarin je (bijna) geen nee kan zeggen. Als je daar niet sterk genoeg voor bent tenminste. Zo ook met het klasgenootje, dat ik, met het ‘advies’ van de jeugdhulpverleners in mijn achterhoofd, volgde. We waren toch vriendinnen geworden? Na enige tijd lopen, gewoon door onze stad, maar ineens aan de andere kant van de stad “toevallig” (ik geloof niet in toeval en mijn klasgenootje wist hier niets van) vlak bij het werk van mijn vader, stopte ze. “De weg over en in die flat is het.” zei ze.

‘Een vriend’ van 18 jaar

Ze bleek daar ‘een vriend’ van 18 jaar te hebben wonen, die daar met een paar vrienden woonde. Mijn klasgenoot zelf was 14. Ik was een jaar ouder omdat ik groep 5 over heb gedaan op het speciaal onderwijs. Ik bevroor. Sociaal naïef, maar op de hoogte van seks, wist ik niet wat daar zou gebeuren met een aantal jongens van 18+ en twee meisjes van 14 en 15 jaar. Terwijl ik er toch al genoeg van af wist om mezelf te moeten kunnen beschermen. Maar goed, dat is dan ook hoe autisme vaak werkt. Toch bevroor ik dus. “Iets” zei me dat ik moest wachten. Kort daarop ging mijn mobiele telefoon af. Mijn moeder belde, die mij anders nooit belde want ik had die telefoon voor noodgevallen als vervanging voor de telefoonkaarten die ik daarvoor altijd had.

“Neem de telefoon op en praat met je moeder”. In mijn hoofd sprak ik terug: “Maar ik ben toch weggelopen, waarom zou ik opnemen?”. Mijn klasgenootje werd wat ongeduldig en verzocht mij om de telefoon niet op te nemen. “Wat daar gaat gebeuren is veel erger dan wat je nu denkt thuis te krijgen. Neem de telefoon op.”, werd me verteld. Ik nam de telefoon op, mijn moeder vroeg me waar ik was en ik barstte in huilen uit van de spanning die inmiddels was ontstaan en ik biechtte op wat ik had gedaan. Woest was ze, zei dat we naar mijn vaders werk moesten fietsen en dat hij daar aan de straat op zou moeten wachten. Hij was bijna klaar met werken en mijn moeder ging hem bellen.

Geen vriendinnen

Met mijn vader fietsten we naar ons huis en mijn vader bracht vervolgens mijn klasgenootje thuis, om daar ook met haar moeder te praten over wat er is gebeurd. Thuis is het na deze gebeurtenis wat beter gegaan, maar moeilijk bleef het. Een vader met hoogstwaarschijnlijk ook autisme, niet aangeboren hersenletsel door hersenbloedingen, later een hartinfarct en een ernstig ongeluk en een moeder die dit allemaal niet aan kon in combinatie met twee kinderen met beperkingen, bleef het moeilijk thuis. Mijn klasgenootje liet me hierna links liggen, wat ik toen niet begreep, maar nu natuurlijk wel begrijp waarom en dat we eigenlijk helemaal geen vriendinnen waren.

Er is thuis verder nooit gepraat over wat er zou zijn gebeurd en zo’n tien jaar later besefte ik pas dat ik ‘mijzelf gered had’ van iets wat in verkrachting had uitgelopen. Ik was daar allemaal nog helemaal niet mee bezig, al helemaal niet op die manier en met jongens. Mijn klasgenootje was dat wel.

Tijdens zo’n intensieve Bijbelstudie als dat ik op dit moment volg, leer je niet alleen meer over God, de Bijbel en je eigen relatie met God. Je leert ook een hoop over jezelf en je verleden. Boven alles leer je dit vanuit God te bekijken en loslaten wat je los moet laten. Alles behalve makkelijk. Ik zie het als een soort belangrijke bijwerking, want Jezus vraagt ons alles achter ons te laten. Ik moest aan deze situatie denken en besefte me dat het God was, die mij gered had en tegen me sprak en hoe hij dat vaker heeft gedaan. Hij zou dat vanaf mijn 17e nog wat vaker doen, maar zoals ik al zei kan ik daar niet over schrijven.

Een overbuurvrouw met Alzheimers

Begin 2022 kwam ik steeds vaker een oudere buurtgenoot tegen. Het was altijd gedag en zo af en toe begon ze een praatje met me. Er kon zo een aantal weken en maanden zitten tussen onze ontmoetingen en telkens was zij mij meer vergeten. Ik dacht hier niet zoveel van, gezien we elkaar niet vaak zagen en het geheugen van ouderen vaak achteruitgaat.

Ontprikkelt genoeg

De laatste zondag voor dat school begon, wandelde ik na de kerkdienst naar huis. De week ervoor had ik besloten weer te wandelen naar huis, omdat het me helpt ontprikkelen. Toen ik door het park vlakbij mijn woning liep, zat die oudere buurtgenoot op ‘haar plekje’. Ze hield me aan voor een praatje, wat uitliep op een gesprek van iets meer dan een uur. Doordat ik naar huis wandelde vanaf de kerk, was ik ontprikkelt genoeg voor zo’n onverwacht gesprek. Ze had het eigenlijk over van alles en niets en vertelde zo hier en daar informatie over haar zelf, ogenschijnlijk tussendoor en onwillekeurig. Verder spraken we ook nog over God en kwamen we er achter dat we al 12 jaar tegenover elkaar wonen.

Pas later die dag en de dag erna besefte ik wat ze me tussen neus en lippen door vertelde, zonder dat ik dat zou hebben moeten ‘horen’. Want ze was eigenlijk aan het proberen hulp van mij te krijgen. Ze had alle tekenen van beginnend (en al iets meer naar middenfase) Alzheimer en het begon al gevaarlijk te worden. Terwijl ze het voor haar familie verborgen probeerde te houden en daarmee ook op afstand hield. Tegelijkertijd vertelde dat ze een super fijne betrokken familie heeft. Ze had dus blijkbaar wel door dat ze hulp nodig had en probeerde dit dus van vreemde mensen te krijgen die ze in het park ontmoette (ze vroeg dit niet direct).

Een vreemdeling

Ik heb sowieso afgehouden eens langs te komen, wat ze me vroeg te doen. De grootste reden daarvoor is omdat ze mij dus altijd weer vergeet en ik steeds een vreemde voor haar ben. Straks is ze me weer vergeten en staat er in haar beleving een vreemdeling voor haar neus. Omdat ze het tijdens het gesprek over haar kinderen had, indirect vertelde hoe ze heette van achternaam en direct vertelde waar ze precies woont, kon ik later haar familie opsporen via internet. Het duurde even voor ze mijn bericht zagen en ze waren blij dat ik contact had opgenomen. Ze hebben het vervolgens verder met de familie opgepakt.

Ik heb tijdens dat contact uitgelegd wat mijn overbuurvrouw (want dat bleek ze te zijn) vertelde en ook de dingen die ze vertelde en waar dat allemaal op neer kwam. Zoals het verborgen houden voor familie en de zorgen om de staat van de zorg en de angst een verzorgingshuis in te moeten. Ik heb eerder ander soort ervaringen gehad waarbij hulp nodig was, toen ben ik weggezet als bemoeial terwijl mijn hulp wel direct gevraagd werd. Alleen bij mij kan je dan niet rondjes blijven draaien terwijl je om hulp vraagt, ik ben een aanpakker.

Mensen die wel hulp vragen, maar die eigenlijk niet willen, saboteren jou terwijl je rond rent om ze te helpen. Bij mij kwamen ze er echter op een gegeven moment niet meer onderuit en toen werd ik een bedreiging dat verbannen moest worden. Tijdens het wachten op een bericht terug van deze familie ging dat dan ook veel door mijn hoofd.

Liever een bemoeial

De keren dat ik weggezet ben als bemoeial, was het uiteindelijk toch echt nodig en bleken die mensen het dus bewust moeilijk voor me te maken terwijl ze direct mijn hulp vroegen. Alleen dat zag ik pas veel later. Want het waren geen situaties die me, zoals je misschien begrijpt, in dank afgenomen werden (wat ook niet hoeft) en waarbij ze het lieten lijken dat ik helemaal verkeerd zat. Door mijn autisme begreep ik daar niets van en wist ik ook niet wat ze toen deden.

Liever een bemoeial, dan mensen laten lopen terwijl de situatie escaleert. Vertelde ik mijzelf nu. Dan maar boos. En dan maar zus of dan maar zo. Blijkbaar is dit iets wat God van mij wil, bij moeilijke mensen. Als dat de prijs is die ik er voor betaal, dan is dat maar zo. Ik weet nu dat die andere situaties nodig waren en ik daar ook goed bij zat. Want dat kreeg ik later alsnog te weten.

Hoe het nu gaat met mijn overbuurvrouw weet ik natuurlijk niet. In feite gaat mij dat niets aan. Ik was alleen de ontvanger en de boodschapper. Wanneer we elkaar weer tegen moeten komen, dan zal dat gebeuren. Wel heb ik het idee dat haar Alzheimer al begon toen wij elkaar nu meer dan 2 jaar geleden tegen begonnen te komen. En dat het nu op een punt was waarbij ze ‘mijn’ hulp nodig had en God er voor zorgde dat we elkaar die dag tegenkwamen. Mijn buurvrouw bleek die dag namelijk ook nog eens later op ‘haar’ bankje te zitten dan normaal.

Meer ervaringen

Er zijn ook genoeg situaties sinds ik kind was, waarbij kinderen en andere mensen mij van alles vertelden. Ik begreep er nooit zoveel van, totdat ik meer leerde over sociale vaardigheden, sociale signalen en (non) verbale communicatie. Meer leerde over mijzelf en mijn relatie met God en hoe ik hier het beste mee om kan leren gaan.

De emoties van een ander

Ook neem ik de emoties van anderen over, ik zuig ze op als een spons. Tot 3 jaar geleden kon ik mijn emoties amper voelen en benoemen, behalve bij een meltdown. Ik begreep dus ook niet dat er een hoop gevoelens van anderen waren en die mijne werden. Ze voelde als de mijne en ik kon ze niet benoemen of reguleren. Dit zorgde ervoor dat de ander zich wel kon reguleren via mij.

Inmiddels kan ik het herkennen wanneer ik de emotie van een ander voel en welke emoties ik voel, van zowel mijzelf als die van de ander. Lang niet van iedereen, en dat is maar goed ook denk ik. Het zijn specifieke mensen bij wie ik dit sterk heb, terwijl het bij anderen in mindere mate voorkomt. Hierdoor weet ik nu ook waar ik mee te maken hebt wanneer dit gebeurt. Dit klinkt negatief.

Het zijn vooral mensen die extreem emotioneel op anderen teren en op die manier overleven. Ze laten dit echter niet zien, maar ik kan dit dus wel voelen (en eerst droeg ik die emoties zelf). Mensen met twee gezichten blijk ik dus heel goed aan te voelen en door mijn autisme zag ik dat niet en begreep ik dat niet. Ook lijken ze tot iets aangetrokken te zijn bij mij wat ik zelf niet kan zien. Misschien kom ik daar nog een keer achter en misschien ook niet.

God helpt mij samen met mijn autisme er nu wel bij, om hier allemaal goed mee om te gaan. Ik moest eerst alleen nog wat dingen leren.

Mijn meltdowns

Een hoop van mijn meltdowns werden hierdoor ook veroorzaakt. Ik droeg de angst en woede van anderen, onbewust en ongezien. Dit is heel anders dan wanneer iemand zijn woede of angst op jou projecteert en iets direct of indirect iets zegt of doet. Waardoor je die emotie ervaart die zij niet willen ervaren. Met mijn autisme helpt het nu, op te letten op wat ik voel. Vaak begrijp ik dit pas wat later, door dat mijn verwerking dit langzamer verwerkt. Niet iedereen heeft twee gezichten, maar de emotie van degene voelen laat mij wel weten of ik met iemand te maken heb die twee gezichten heeft.

Dit helpt mij nu rustig en stilletjes hier anders mee om te gaan, afstand te nemen wanneer dit nodig is. Het steeds beter leren zien. Wanneer iemand in één gesprek een rode vlag laat zien of dat ik een bepaald gevoel ervaar, weet ik waar ik mee te maken heb en dat ik mijzelf moet beschermen. Tegelijkertijd zijn dit ook juist de mensen die door mij gespiegeld worden en daar last van hebben. Ze worden onbewust met zichzelf geconfronteerd wanneer ze mij ontmoeten en dat willen ze niet. Wel hebben ze door dat ik er mee te maken heb en moet ik ineens verbannen worden. Of hun gevoelens voelen zodat zij dat niet hoeven te doen.

Soms is het ze wel duidelijk wanneer ik iets universeels zeg wat zij blijkbaar ook doen, dan hebben ze het idee dat ik door ze heen kijk en hen kan zien achter het masker dat ze dragen. Ook dan moet ik verbannen worden en/of hun emoties voelen die ze zelf niet willen voelen

Collateral damage

Toch geloof ik dat God deze ontmoetingen verzorgt, juist omdat het specifieke mensen zijn. Ik ervaar dit al mijn hele leven en ik begrijp er nu pas veel meer van . Het helpt inmiddels dat ik er geen schade meer van ondervind. Het kan soms nog wel pijn doen, maar schade loop ik er niet meer van op. Dit betekend niet dat ik geloof dat God wil dat ik schade oploop. Ik geloof dat dit een soort collateral damage is geweest, omdat ik niet altijd begreep wat ik moest doen. Ook ben ik hier niet altijd even goed mee omgegaan door mijn autisme. Er is een tijd geweest dat ik mezelf niet meer vertrouwde en die gevoelens en gedachten (de manier waarop God tegen mij praat) niet kon volgen. Wat leidde tot die schade.

Tegelijkertijd zijn er genoeg ervaringen geweest zoals toen ik was weggelopen, waarbij ik beschermd werd. Al was het niet altijd op een manier die ik zag of verwachtte.

Als autistische christen

Mensen met autisme zijn vaker gevoelig voor dit soort geestelijke ervaringen. Niet elke christelijke autist ervaart God zo sterk, maar er zijn er zeker die het doen. Het is jammer dat dit, in mijn persoonlijke ervaring, vaak afgedaan wordt als een verschijnsel van autisme. Met autisme kan het namelijk zijn dat je het verschil tussen de realiteit en fantasie niet goed ziet. Te ver door kan denken en psychotische verschijnselen kan ervaren. Ook als christen met autisme wordt het vaak hierop gegooid, alsof je God niet kan ervaren wanneer je autistisch bent. Ik zag pas een deel van een preek voorbij komen. Waarbij gevraagd werd of je in God gelooft, of in God vertrouwt. Want dat zijn twee verschillende dingen. Hier mag je zelf verder over nadenken.

Eenzaamheid

Dit zorgt vaak voor een gevoel van afstand, onbegrip en van eenzaamheid. Persoonlijk raakt mij dit dieper dan bij niet christenen. Zouden niet juist zij dit moeten begrijpen en geloven? We zijn toch allemaal onderdeel van het lichaam van Christus en strijden dezelfde strijd? Het is jammer dat dit soort gaven en talenten niet erkent lijken te worden, terwijl ze wel degelijk door God gegeven kunnen worden en nog steeds gegeven worden (hoe zit het anders met beroepingen???) 1 Korintiërs 12:7-11 en Romeinen 12:6-8. Ik heb inmiddels dus geleerd dat ik er eigenlijk niet over kan praten, behalve met God zelf.

Door het gesprek via Facebook en het onderwerp dat me gegeven werd, vond ik het wel belangrijk dit nu op te schrijven. Want ik ben blijkbaar niet de enige die zich hierin eenzaam en onbegrepen kan voelen en mijn blog is er natuurlijk voor herkenning. Het is fijn te weten dat er andere autistische christenen zijn die vergelijkbare dingen ervaren. Het zorgt voor een verbinding die andere niet begrijpen.

Wat mij erg helpt wanneer ik mij hierin onbegrepen en eenzaam voel, wat ook geen eenzaamheid is waar je iets aan kan doen in de zin hoe ‘normale eenzaamheid’ voelt (want die ervaar ik niet) en ‘opgelost’ kan worden, is met God praten en specifieke liedjes luisteren. Ik breng dan wat extra tijd met Hem door. Eén liedje wil ik hier delen:

If I rise, let me rise on you.
Not on all of my successes, my esteem or my pursuits.
If I lose, let me lose my life.
‘Cause if I belong to Jesus, the flesh is crucified.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ, to die is gain.
If I grow, let me grow in You.
Whilt the seeds of wanting more,
Ripping pride out by the roots.
And if I’m still, let me hear You speak.
Not the tone of my transgressions,
But the song of the redeemed.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ, to die is gain.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ, to die is gain.
My great desire is to be with You,
But this is the place you chose for me.
This is the place you chose for me,
To lift my cross and give everything.
This is the time you gave to me.
This is the time you gave to me.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ.
For me to live is Christ, to die is gain.
I’ll never be the same.
I’ll never be the same.
For me to live is Christ, to die is gain.

To Live Is Christ – Sidewalk Prophets

Want voor mij is leven Christus en sterven winst Fillippenzen 1:20-26.

Dit blog sluit deels aan bij mijn blog Kan je als christen solistisch zijn?

Vraag van de week
Heb jij geestelijke ervaringen en vergelijkbare gaven? Of ken je iemand die deze ervaart?

Mocht je vragen hebben of hier iets over kwijt willen, kun je me ook mailen via de contact pagina.