2392 words Powered by word counter

Let op: deze blog schreef ik in januari 2025, in een fase waarin ik oefende in het vinden van mijn stem en het delen van mijn overtuigingen. De toon is soms rauw — en dat past bij de intensiteit van die fase. Mijn stijl is inmiddels verder gegroeid: zachter, zonder het rauwe randje te verliezen. Voor veel trouwe lezers is dat herkenbaar: deze blog groeide met mij mee. Of misschien groeide jij wel met mij mee. Dankjewel daarvoor.

Er zijn mensen met autisme die sarcasme wel begrijpen. Veel doen dat ook niet, of met moeite. Ik ben er zo eentje die het met moeite begrijpt. Vaak moet je het uitleggen. Vaak moet ik googlen. Wat ik in ieder geval de afgelopen jaren heb geleerd is dat veel mensen die zogezegd sarcasme gebruiken, dat helemaal niet doen. Er blijkt zoiets te bestaan als passieve agressie vermomd als sarcasme, om de ander continue naar beneden/onderuit te halen en wanneer je “daar niet tegen kan” dan ligt dat toch echt aan jou zelf (oké, dat doet het dus niet. Laat dat even duidelijk zijn). Ook hier hebben veel mensen met autisme mee te maken.

Waar ik niet zo goed tegen kan zijn mensen die dat doen omdat ze te laf zijn om te zeggen wat ze nu echt bedoelen. Dat is sarcasme, er spottend met een omweg over praten en het tegenovergestelde bedoelen. Inmiddels kan ik het laten, omdat God me vaak zegt het te laten. Ik kan er namelijk helemaal niets mee. Er achter moeten komen wat er bedoeld wordt, altijd fout zitten zelfs wanneer je goed bleek te zitten.

Niet alles ligt aan autisme hè, er zijn mensen die ooit zo beschadigd zijn geraakt dat ze uit zelfbescherming ervoor gekozen hebben op deze manier door het leven te blijven gaan en om op deze manier met mensen om te blijven gaan. Ze kunnen bijna niet anders en behandelen God op dezelfde manier. Uiteindelijk schaden ze zichzelf veel meer, dan degene die ze proberen te schaden (of onbewust schaden) en schaden ze God nog het meest. Ik blijf dat benoemen, want we kunnen daar moeilijk om heen. Net als dat ik blijf benoemen waar het vandaan komt. Je kan compassie hebben, dat betekent niet dat iets je nooit mag irriteren.

Eigenlijk zie ik het vaak terug in de Bijbel en waar je denkt dat het beter zal worden, kan je zien dat het zoals God al heeft gezegd, het niet doet. Ik denk dat veel van ons Openbaringen het liefst overslaan. En hoewel ik weet dat we daar nog lang niet zijn en Jezus heeft gezegd dat niemand zal weten wanneer Hij weer terugkomt. Als ik naar buiten kijk, lijkt het er soms op alsof we er midden in zitten.

Een klein introductie

Omdat ik in de kerstvakantie ‘vrij’ had genomen van Bijbelschool en daarna even mijn activiteiten moest herevalueren, ben ik deze maand nog bezig met de maand december. Joël & Amos en 1 & 2 Tessalonicenzen. Ik wilde graag wat met 1 & 2 Tessalonicenzen doen, maar dat ga ik deze maand niet meer halen. Ik ben net klaar met Joël & Amos. Gelukkig zijn er twaalf maanden in een jaar en zijn er negen maanden daarvan school. Dus ik zou er van de zomer alsnog een blog aan wijden. Het is sowieso elke maand kiezen welk boek ik neem voor de blog, aangezien ik er negen maanden twee tot drie heb.

Elke maand een Bijbelboek op mijn blog. Het idee overweldigd me nog steeds een beetje. Kan ik al precies uitleggen waar ze allemaal over gaan? Natuurlijk… Ze gaan over God. Grapje natuurlijk.

Een autistische en een interkerkelijke lens

Goed, wat is dan de bedoeling? Ik bekijk natuurlijk een hoop door een autistische lens. Ik zou willen zeggen alles, maar er zijn ook dingen die ik door dezelfde lens lijk te bekijken, als niet-autisten. Dat is natuurlijk niet zo, op die gebieden hebben we gewoon overeenkomsten. Het Evangelisch College bijvoorbeeld is, anders dan de naam misschien doet vermoeden, interkerkelijk. Er wordt dus geen les gegeven vanuit een denominatie en alle denominaties kunnen er studeren. Zelf ben ik niet kerkelijk opgevoed of vanuit een bepaalde richting.

Ook heb ik voor mijn doop en belijdenis (die gingen samen) geen (belijdenis)catechisatie gehad. Ik voel me daardoor nog steeds een beetje interkerkelijk en inmiddels weet ik dat daar niets mis mee is. Het geeft me een ruimere blik, denk ik. Het verrast me steeds opnieuw wanneer ik een les lees en er iets voorbij komt wat ik al net zo bekeek. Hierdoor nam mijn onzekerheid af en groeide het vertrouwen dat ik het prima begrijp.

Deze blog gaat natuurlijk over geloof en autisme, het zou dus vreemd zijn wanneer ik heel hard probeer iets niet door een autistische lens te beschrijven. En het is ook fijn om de dingen die mij opvallen, of die ik eerst niet begreep en nu wel, op te schrijven.

Amos

Amos betekent lastdrager en hij moest ook letterlijk een last dragen: Hij moest, net als Hosea, profeteren over een groot deel van het Noordrijk, hoofdstuk 1 tot en met 3. Amos moest waarschuwen voor veel godsdienstige en sociale misstanden, die er speelden. Dit is vandaag natuurlijk nog aan de orde. Nu was het me al vaker opgevallen nu ik het met wat moeite begrijp, maar vooral het Oude Testament staat vol ironie en sarcasme. God heeft (spottende) humor. Zo ook in Amos. In de eerste twee hoofdstukken spreekt Amos voornamelijk over drie en vier overtredingen. Hiermee bedoelt hij het limiet aan overtredingen en de vierde is voor God de spreekwoordelijke druppel dat de emmer doet overlopen. God had er genoeg van.

In hoofdstuk 3 stelt hij de Israëlieten een reeks retorische vragen. Hij wil daar geen antwoord op. Hij vervolgt met uitleggen dat net zo, Zijn recht zal doen gelden omdat de Israëlieten in overtreding blijven gaan. In hoofdstuk 4 gebruikt God sarcasme (sommige zouden zeggen dat het ironie is. Bijbelschool spreekt wel van ironie, maar zelf zie ik er sarcasme in en daar ben ik niet de enige in), ergens moest ik lachen toen ik het eenmaal begreep. Mijn eerste gedachte was namelijk, maar dat is toch het tegenovergestelde van wat God wilt?

4. Kom naar Bethel en zondig, naar Gilgal om veel te zondigen. Breng ’s morgens uw offers, op elke derde dag (in de Engelse NIV wordt het vertaald naar elke 3 jaar) uw tienden. 5 Laat van het gezuurde brood een lofoffer in rook opgaan, kondig luid vrijwillige gaven aan, laat het horen, want zo wilt u het toch graag, Israëlieten, spreekt de Heere HEERE. 6 Daarom heb ik u ook schone tanden gegeven in al uw steden, gebrek aan brood in al uw woonplaatsen. Toch hebt u zich niet tot Mij bekeerd, spreekt de Heere.

In de laatste vers laat Hij zien dat hij het niet zo bedoelde en de Israëlieten straft omdat ze zich juist zo gedragen. Hij vervolgt met te vertellen wat Hij allemaal gedaan heeft.

Zoek Mij en leef! Leef niet zorgeloos.

Zoek Mij en leef! Zegt God in hoofdstuk 5. Hij drukt ze op het hart het niet in Bethel te zoeken en niet naar de andere steden te gaan. Zij die het tegenovergestelde doen zullen met verwoesting te maken krijgen. Alleen dan zal God met hen zijn. Hij waarschuwt ook dat wie van hen naar de dag van de Heere uitkijkt, duisternis tegen komen. Het tegenovergestelde van wat zij willen. Dit doet mij veel denken aan Spreuken en Prediker, waarin veel tegenstelling voorkomen.

In hoofdstuk 6 waarschuwt Amos hen die zorgeloos en onbezorgd (deze betekenen hetzelfde) leven, in Sion en Samaria. God neemt het ze kwalijk dat ze zich nergens zorgen over maken en voortleven zoals ze willen. Hij vertelt ze weg te trekken naar andere plaatsen en te kijken of het daar zoveel beter is (het gras is niet groener bij de buren, behalve natuurlijk bij God. Bij God is het wel groener). Hij eindigt met nog wat retorische vragen en de waarschuwing dat een volk tegen de (rijke) Israëlieten in opstand zal komen en hen zal onderdrukken. Zoals zij nu de armen onderdrukken.

Visioenen van God

Amos vervolgt in hoofdstuk 7 tot en met 9 met de visioenen die hij van God krijgt. De sprinkhanenplaag (de achtste plaag in Exodus, die God zond naar Egypte), zond hij pas toen het nagras opkwam omdat de sprinkhanen daardoor alleen konden eten van het gewas. Als God de sprinkhanenplaag eerder had gestuurd, dan konden zij van het gras eten dat nog niet gemaaid was. Dan hadden zij het gewas met rust gelaten en God wilde juist dat als straf de gewassen gegeten werden door de sprinkhanenplaag. Hierdoor had Israël niet genoeg eten. Amos kreeg medelijden en vroeg God te stoppen, God kreeg hierdoor berouw en bedacht zich.

Het alles verterende vuur staat voor het oordeel van God, daarom kan het water verslinden waar vuur normaal gesproken dooft wanneer het met water in aanraking komt. Amos vraagt God weer om medelijden te hebben met het rijke volk. Ondanks hun hoogmoed zijn ze toch maar klein tegenover God, zo stelt hij.

God is flexibel

Hiermee laat Amos zien dat hij bidt voor het volk, waar hij tegen moet profeteren. Profeten bidden voor hen waar ze tegen profeteren en zo verandert God soms zijn plan. Door de voorbede krijgt God medelijden en berouw, hierdoor laat hij weten dat iets niet zal gebeuren. We denken vaak dat God’s plan helemaal vast staat en dat daar niet afgeweken van wordt, maar God is zelf niet zo star. Toen er mensen waren die een ander plan voor mij hadden, een half jaar nadat mijn vader overleed, negeerde ze enkele feiten.

Hierdoor werd zijn nalatenschap pas twee jaar later afgerond en kon ik met het geld van de erfenis en verkoop van mijn vaders woning, terug naar Sterrenburg verhuizen. Inmiddels woon ik hier bijna twaalf en een half jaar en heeft het zes jaar na zijn overlijden weer voor een stabiele omgeving gezorgd. God liet vorig jaar weten, dat zijn plan anders was en dat het er ook met omweg wel komt. Een erfenis afronden duurt gemiddeld één tot twee jaar, dus zo vreemd lijkt het niet dat het zolang duurde. Het komt vooral doordat er genegeerd werd dat mijn vader een koophuis bezat, dat nu van mijn broer en mij was (mijn ouders waren gescheiden) en de notaris kon hier ook niets in veranderen. Het huis konden we dus pas verkopen toen een deel van de chaos voorbij was.

Gods plannen waren anders

Stereotypering en stigmatisering heeft hier denk ik mee te maken gehad. Twee autisten die nu een huis bezitten van hun vader en die ook nog moeten verkopen, mijn moeder werd buiten beschouwing gelaten. Hulp kregen we er dus ook niet bij. Fijn voor mij dat we zo laag ingeschat werden, want het is uiteindelijk wel zonder hulp (behalve de makelaar en notaris dan) gelukt. En toen werd het nog steeds genegeerd, het is wat hahaha. Wat wel zonde was, dat het huis zo lang leeg stond en we wel gewoon hypotheek moesten betalen natuurlijk. Dus de erfenis werd tijdens de afwikkeling steeds minder, we kregen namelijk niet zoveel tijdens de bankencrisis. Wél was het net voor het hoogtepunt (dieptepunt eigenlijk, zo’n crisis) in 2008, verkocht. Dank U Vader, dat Uw plannen anders waren.

Het grootste voorbeeld dat God zijn plannen soms verandert, is Jezus. Als God niet van gedachten was veranderd, hadden we nu nog verloren geweest.

Meer visioenen

Goed. Terug naar Amos en zijn visioenen, want ik dwaal af. In totaal vertelt Amos over vijf visioenen die allemaal het oordeel over Israël geven. De eerste twee benoemde ik net al. De andere drie zijn: het paslood (als maatstaf waar God mee oordeelt), de korf (mand) rijpe vruchten en de verwoesting van Israël.

Het visioen van de rijpe vruchten begreep ik in eerste instantie niet. Ik kon er niet uit opmaken wat God daar nu mee bedoelde. Bijbelschool legt uit dat de rijpe vruchten staan voor de zonden die Israël begaan heeft en deze zijn nu rijp. Rijp voor het oordeel dat hij over ze zal uitroepen. Daarbij benoemen ze ook Openbaring 14:15.

Het laatste visioen, de verwoesting van Israël, is niet zo cryptisch. God laat haarfijn weten wat hij met Israël van plan is en hun in het vizier heeft. Sta even stil bij hoe Hij eerder zegt dat Hij ze uit de hel omhoog trekt wanneer ze tot daar in dringen en uit de hemel omlaag trekt, als ze zouden opstijgen. Het is blijkbaar niet de bedoeling dat ze in één van deze plaatsen terechtkomen. Of welke plaats dan ook. In hoofdstuk 9, laat Hij heel duidelijk weten dat ze nergens veilig zijn en nergens kunnen schuilen voor het oordeel. Hij stelt nog een paar retorische vragen en eindigt dan met wat Hij nog meer van plan is.

Belofte van herstel

Amos eindigt in hoofdstuk 9 met een belofte van herstel. Hier vertelt hij hoe God alles zal herstellen en de Israëlieten nooit meer uit hun land worden weggerukt.

Wat ik verder leerde van Amos

Het is voor mij lastig om alles heel beknopt in een blog te schrijven, dus het kan lijken dat ik sommige dingen over het hoofd zie. Wat ik verder vooral geleerd heb van Amos is: dat de Israëlieten meenden overal maar recht op te hebben en alles maar te mogen en zich toe te eigenen, omdat ze het verbond hebben gekregen van God. Ze zijn toch wel gered, aldus de Israëlieten. Klinkt jou dit ook bekend in de oren? Ik zie mensen, waaronder ook sommige christenen, net zo leven en denken. Maar net zoals in het oude verbond, is God in het nieuwe verbond ook heel duidelijk dat dat niet helemaal zo werkt. Hij is vrijgevig, liefhebbend en vol compassie, voorbeden hebben ook nu nog zin. We moet dit alles alleen niet op de koop toe nemen.

Vraag van de week:
Heb jij Amos wel eens bestudeerd? Had je daar (veel) moeite mee, of lukte dat wel? Is het sarcasme je opgevallen?

Meer lezen over waarom het lastig kan zijn?

_{Sommige spreekwoorden en gezegdes heb ik gelinkt naar de betekenis er van. Dit omdat er onder ons zijn die ze niet (goed) begrijpen en hierdoor in de war kunnen raken. Ik heb het zelf ook beter moeten leren.}